Klugheim, de nieuwe themawereld in Phantasialand

Op vrijdag 7 oktober 2016 bracht ik weer eens een bezoekje aan het Duitse pretpark Phantasialand. Waar ik vooral benieuwd naar was was het nieuwe themagebied Klugheim met de twee nieuwe achtbanen Taron en Raik. In dit artikel vertel ik over mijn bevindingen, maar ook over de onsympathieke kant van Phantasialand…

Tassencontrole in Phantasialand

Tegen 9 uur arriveerde ik bij ingang Berlin. Omdat het park klokslag 9 uur opende moest ik nog even wachten. Ik zag dat er borden stonden waarop werd meegedeeld dat de bagage gecontroleerd zou worden zoals dat ook in Disneyland gebeurd. In Disneyland is dit zeer goed geregeld, maar hier was nog niemand om dit te doen.

Nadat ik door de kaartcontrole was werd gevraagd, naar de bekende weg, of de bagage al gecontroleerd was. Natuurlijk was dit niet het geval. We moesten de bagage openmaken, in mijn geval een rugzak. De vrouw bij de kaartenscanners keek er even in en vroeg of ik glazen flessen of scherpe voorwerpen bij me had. Ik antwoordde nee en ze vertrouwde me op mijn blauwe ogen.

Afgesloten routes

Omdat ik mijn rugzak wilde opbergen begaf ik mij via de snelste route richting de bagageboxen bij het Silverado Theater, de voormalige Super Globe. Bijkomend voordeel was dat deze route langs Klugheim liep en ik vanaf de arcade vast een blik daarop kon werpen.

Klugheim zag er inderdaad indrukwekkend uit. Bovenop de arcade had men een afzetlint geplaatst en links daarvan stonden enkele mensen te wachtten tot Klugheim open ging. Ik moest rechtdoor dus koos ik de rechterkant. Doch de passage richting Chinatown bleek ook afgezet met een lint.

“Wohin?” vroeg een medewerker kortaf. Ik zei dat ik mijn rugzak naar de “Schliessfächer” die nog slechts enkele tientallen meters verwijderd waren, wilde brengen. Doch het lint kon niet even geopend worden, ik moest omlopen via Deep in Africa… Niet echt wat ik zou kwalificeren als klantvriendelijk beleid.

Ook was het me onduidelijk waarom heel Klugheim, en daarmee een aantal doorgangen, afgezet moest zijn. Waarschijnlijk wilde men de toestroom naar dit nieuwe gedeelte reguleren. In mijn ogen nogal overdreven en vervelend voor de vroege bezoekers.

Omdat de attracties pas om tien uur open gingen wandelde ik nog wat rond en probeerde wat blikken van Klugheim op te vangen. Doch alle paden richting Klugheim waren afgesloten, sommigen zelfs met een schutting. Het leek wel of het nog steeds “Baustelle” was.

Dan maar op een terrasje gaan zitten met een cola, zo dacht ik. Doch toen ik bij de China Snack vroeg of ik al een cola kon krijgen kreeg ik te horen dat ze om tien uur open gingen. Ik liep verder richting Deep in Africa waar de Black Mamba tot mijn verassing al open was. En dus sloot ik hier aan voor mijn eerste attractie van de dag.

Na mijn ritje met de Black Mamba besloot ik om aan te sluiten in de rij voor Klugheim. Het was inmiddels kwart voor tien en de rij was ondertussen flink gegroeid. Na twintig minuten wachtten ging eindelijk het lint open en kon ik Klugheim voor het eerst betreden.

Taron

Toen ik om kwart over tien bij de ingang van Taron arriveerde bleek er inmiddels een wachttijd van een half uur te zijn. Ook was de Single Ride Line gesloten. Een uur nadat ik aansloot in de rij voor Klugheim was het dan eindelijk zover, mijn allereerste rit in Taron.

Ik moet zeggen dat Phantasialand hier werkelijk een topachtbaan heeft neergezet. Nadat de trein via een scherpe bocht het station verlaten heeft kom je in de eerste lanceersectie. Hier stopt de trein kort waarna je een staande start maakt. Wat mij betreft had deze lancering nog wel wat heviger mogen zijn. Vervolgens schiet je tussen de rotsen de hoogte in.

Helemaal boven wacht een airtimeheuvel waardoor je flink uit je stoel wordt getrokken. Uiteraard zorgt de beugel ervoor dat je wel blijft zitten. Na een grappig gedeelte waarbij je om en door de huizen van Klugheim vliegt kom je aan in de tweede lanceersectie. Hier maak je een vliegende start om vervolgens weer tussen de rotsen door de hoogte in te schieten.

Bovenaan maak je een paar flinke richtingswisselingen waarbij je weer uit de stoel wordt getrokken. Uiteindelijk schiet het treintje even voor het station in de remmen waarna iedereen enthousiast applaudisseert.

Raik

Nadat ik mijn eerste rit met Taron heb gemaakt ben ik benieuwd naar de junior boomerang Raik. De wachttijd bij de reguliere wachtrij bedraagt hier 20 minuten. Ook de Single Ride Line is open doch hier staat geen wachttijd aangegeven.

Bij de ingang staat een medewerkster en ik vraag haar welke rij het snelst is. Ze snauwt me toe dat ze dat niet weet en dat ik dat zelf maar uit moet proberen… Phantasialand mag dan het niveau van de thematisering van Disneyland hebben bereikt, doch op het gebied van klantvriendelijkheid kunnen ze nog heel veel van Disneyland leren!

Ik kies voor de Single Ride Line en kan zo doorlopen tot in het station. Ik had geluk want de poortjes stonden nog open en er was nog een plekje vrij. Ik voelde me wel een beetje schuldig ten opzichte van de mensen die daar al 20 minuten stonden te wachtten.

Eigenlijk deed ik de achtbanen in de verkeerde volgorde. Na Taron was Raik maar een tam achtbaantje. Doch deze is net als alles in Klugheim zeer mooi gethematiseerd. Voor families voor wie Taron en Black Mamba te heftig zijn is dit zeker een leuke achtbaan. Het enige nadeel vond ik de wat oncomfortabele beugel.

Klugheim

Dan de algehele indruk van Klugheim. Phantasialand heeft met Klugheim een zeer fraai nieuw themagebied neergezet, een waardig opvolger van Silver City. Huisontwerper Eric Daman heeft hier een prima stukje werk geleverd. Zoals ik al eerder zei, dit is qua thematisering Disney niveau.

Overal waar je kijkt ontdek je steeds nieuwe details, terwijl de beide achtbanen Taron en Raik om en door de paden, huizen en rotsen heen kronkelen. Ook het interieur van themarestaurant Rutmor’s Taverne zag er zeer fraai uit. Hoewel ik er niet ging eten vroeg ik of ik het interieur mocht filmen. Hier bleek het personeel wel vriendelijk en dit was geen probleem.

Toen ik even later weer bij Taron kwam was de Single Ride Line wel open. Ik kon helemaal doorlopen en aangekomen bij het station bleken er slechts drie anderen voor mij te zijn. Eén voor een mochten we plaats nemen op de overgebleven plaatsen. Na slechts vijf minuten wachtten was ik al aan de beurt. Dat was nog eens wat anders dan dat uur dat ik eerder had staan wachtten. Helaas was Taron later op de dag enkele uren gesloten waardoor ik niet zoveel ritjes heb kunnen maken als ik wilde doen.

De onsympathieke kant van Phantasialand

Phantasialand is een park waar ik altijd veel sympathie voor heb gevoeld. Dit vanwege de mooie geschiedenis (Zie ook artikel “Geschiedenis Phantasialand“) en de jeugdherinneringen. Doch de laatste jaren wordt het steeds moeilijker sympathie voor dit park te voelen. Op een aantal Duitse fora die ik regelmatig bezoek lees ik regelmatig verontrustende verhalen over de manier waarop Phantasialand onder de huidige directie omgaat met zijn grootste fans.

Zo voert het park een zeer paranoïde beleid als het gaat om bouwprojecten. Fans die er vanaf de openbare weg foto’s van maken worden door beveiligers weggestuurd en bedreigd met intrekking van de jaarkaart. Fora waarop foto’s van de bouwprojecten worden gepost wordt gesommeerd deze te verwijderen.

Ook kreeg de eigenaar van een fansite die, in zijn enthousiasme over Klugheim, enkele foto’s van de officiële website had gebruikt een brief van een advocaat van Phantasialand. Hij moest de foto’s verwijderen en flink bedrag betalen.

Natuurlijk was het niet slim om zomaar foto’s van de Phantasialand-site te gebruiken. Maar om nou een fan die niet op de hoogte is van de wetgeving rondom auteursrecht meteen op kosten te jagen is nou niet bepaald vriendelijk te noemen. Zoals degene zelf op zijn website aangeeft had dit ook met een simpel e-mailtje gekund zonder advocaat en boete.

Voor wat betreft auteursrecht ben ik zelf ook vrij strikt. Wanneer ik op een andere website mijn eigen content tegenkom krijgen ze van mij ook een e-mail met het vriendelijke doch dringende verzoek dit te verwijderen.

Doch er is één groot verschil. Ik ben een internetondernemer die met unieke content bezoekers naar mijn websites moet zien te krijgen. En Phantasialand is een pretpark dat zoveel mogelijk bezoekers naar het park moet zien te krijgen. Deze fansites maken juist gratis reclame voor het park. Men zou daar toch wat coulanter mee om kunnen springen.

Juridisch staan ze in hun recht, doch ze voeren hiermee een keihard beleid tegen hun allergrootste fans die vele euro’s in het park hebben achtergelaten!

Verder is Phantasialand regelmatig negatief in het nieuws in de Duitse media vanwege slechte arbeidsomstandigheden. Helaas, achter de façaden van een droomwereld schuilt een keihard commercieel bedrijf.

Looopings niet welkom tijdens opening Klugheim

Ook lijkt het erop dat Phantasialand wil controleren wat de pers over hen schrijft. Zo was de Nederlandse website Looopings niet welkom tijdens de opening van Klugheim omdat zij Phantasialand onwelgevallige informatie hadden gepubliceerd. Waarschijnlijk ben ik na dit artikel ook niet meer zo welkom in Phantasialand 😉

Nu ben ik beslist geen fan van de website Looopings. Met hun negatieve berichtgeving lokken zij bewust negatieve reacties uit. En die reacties liegen er niet om, hoe onbeschofter hoe mooier men het vindt.

Doch er is één ding dat looopings niet accepteert, en dat is kritiek op Looopings zelf. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat zelfs licht ironische kritiek op de redactie niet wordt geplaatst. Zij kunnen alleen uitdelen, maar niet incasseren.

Dit gezegd hebbende neemt het natuurlijk niet weg dat het vrij dom en arrogant van Phantasialand is om de pers te weren op een opening vanwege het feit dat ze niet berichten wat hen bevalt. Daarmee lok je juist nog meer negatieve publiciteit uit.

Een onride van de Hollywood Tour

Zelf heb ik deze dag de onsympathieke kant van Phantasialand ook mogen ervaren. De onnodige afzettingen en enkele onvriendelijke personeelsleden noemde ik reeds. Doch wat in de Hollywood Tour gebeurde was wel de knaller…

Voor deze dag had ik onder andere voorgenomen om van de twee overgebleven klassieke darkrides, Geister Rikscha en Hollywood Tour, een onride-video te maken voordat ook deze tegen de vlakte gaan. Gezien de bezoekersaantallen en de slechte staat van deze attracties is er alle reden om aan te nemen dat deze op de lijst staan om na Race for Atlantis, het meest recente sloopproject, plaats te maken voor nieuwe attracties.

Bij de Geister Rikscha stapte ik met de camera zichtbaar in de hand in zonder dat de operator daar wat van zei. Vervolgens filmde ik zonder problemen de rit. Mijn ervaring is dat je darkrides gewoon mag filmen. Attracties waar vaak wel moeilijk wordt gedaan over filmen zijn achtbanen en wildwaterbanen.

Toen ik, met de camera in de hand, plaats had genomen op de voorste rij van een verder leeg bootje in de Hollywood Tour viel mijn oog op een animatronic van Alfred Hitchcock. Deze wenste de bezoekers een aangename vaart en zei dat je niet uit de bootjes mocht leunen of schommelen.

Dit leek me een leuk begin van de onride-video en ik begon te filmen. Doch opeens stopte de animatronic… Vanachter zijn bedieningspaneel riep de operator op chagrijnige toon: “Verboten!”. Ik stopte met filmen waarna hij de animatronic weer inschakelde.

Even twijfelde ik of ik de rit nu zou gaan filmen of een paar uur later zou terugkomen wanneer de operator mij weer vergeten was. Ik besloot het erop te wagen en na de afdaling in de druipsteengrot begon ik met de onride-video. Ik was mij er van bewust dat de darkride vol met camera’s hangt en ik aan het eind van de rit waarschijnlijk een waarschuwing zou krijgen.

De boze operator

Na de laatste scene met King Kong stopte ik met filmen en borg de camera op. Terwijl het bootje omhoog richting station ging sprong de werkverlichting aan. Ik had wel in de gaten dat dit geen toeval was. Toen ik bijna boven was stopte de band een paar meter voor de plek waar de operator achter zijn bedieningspaneel zat. In het station zag ik iemand in een donkerblauw pak staan op de plek waar ik moest uitstappen. “Zou de operator zo ver zijn gegaan dat hij om een video de beveiliging heeft opgeroepen?”, zo vroeg ik mij af…

De operator boog vanachter zijn paneel zijn hoofd naar beneden in mijn richting en begon zijn donderpreek. Doordat hij zich enkele meters boven mij bevond en bovendien een nogal vreemd Duits sprak kon ik hem amper verstaan. Als hij het bootje nog een paar meter verder had laten komen had ik hem beter kunnen verstaan en ook kunnen antwoorden.

Ik had hem willen zeggen dat ik graag nog een opname van deze attractie wilde maken voor ook deze zou worden afgebroken. Doch van een gesprek op gelijke ooghoogte was geen sprake en dus besloot ik om zijn donderpreek maar gelaten over mij te laten komen, ik had tenslotte bewust het risico genomen.

Een intimiderende setting was het wel. Ik in het felle licht van de TL-balken en hij vanuit het schemerdonker op mij neerkijkend. Van zijn tirade ving ik slechts enkele zinnen op: ” Ich hab dir doch gesagt, dass es verboten ist! ” en “Du hast die ganze Zeit gefilmt”.

Doch zijn donderpreek deerde mij weinig, waar ik me meer zorgen om maakte was de beveiliger. Wellicht zou hij me dwingen de video te verwijderen. Dan zou alles voor niets zijn geweest. Dit idee werd nog versterkt toen de operator na zijn overdreven lange tirade zei:  “Die Konsequenzen sind für dich”.

Vervolgens liet hij mijn bootje weer verder het station in gaan. Toen ik uitstapte keek ik in de richting van de man in het donkerblauw. Ik verwachtte dat hij me aan zou spreken doch hij zei niets waarna ik doorliep. Toen ik het station verliet zag ik dat hij een trekker over de zittingen van het bootje haalde.

Geen beveiliger dus maar een schoonmaker. Dat viel dan weer mee, maar wat een drukte om een video-opname van een 26 jaar oude darkride.

Onnodige regels in pretparken

Helaas is het zo dat steeds meer pretparken steeds moeilijker doen over het maken van video-opnames op attracties. Bij achtbanen kan ik wel begrijpen dat men het filmen met losse camera vanwege de veiligheid verbied.

Bij wildwaterbanen heb ik hier gedeeltelijk begrip voor. Waarschijnlijk is men bang voor schadeclaims, doch ik vind dat je dat op eigen risico doet. Mocht ik al een plons water over de camera krijgen dan zal ik daarvoor nooit een park aansprakelijk stellen.

Een ander verhaal zijn de darkrides. Wanneer je hier met een camera op een selfiestick rondzwaait begrijp ik dat ze dit verbieden. Hiermee hinder je de andere gasten en breng je ze mogelijk in gevaar. Ook bestaat het risico dat je iets raakt en beschadigd. Maar wat is er zo erg aan wanneer iemand met een handycam darkride filmt?

Helaas is het de trend dat men zich steeds meer wil indekken tegen van alles. Vaak leidt dat tot onzinnige regelgeving die nauwelijks te handhaven is. In het geval van pretparken schiet men door in het verbieden van filmen, terwijl dat iets is dat in deze tijd niet meer tegen te houden is.

De meeste operators weten dat ook en geven meestal op een nette manier een korte waarschuwing, wetende dat ze niet met misdadigers te doen hebben maar met gewone mensen die alleen maar een filmpje willen maken. Maar dit zelfbenoemde alfamannetje was blijkbaar zodanig in zijn eer en gezag aangetast dat hij er een waar spektakel van maakte.

Lees ook het artikel ‘Filmverbod in Attracties Pretparken: De zin en onzin…’ >>

Chiapas gesloten

Ondanks genoemd incident heb ik een leuke dag gehad in Phantasialand. Ik heb genoten van het nieuwe gedeelte Klugheim, met de achtbanen Taron en Raik, en de prachtige thematisering. Daar is Phantasialand echt goed in, nou de klantvriendelijkheid nog.

Wel een tegenvaller was dat Chiapas de hele dag gesloten was. Vanuit de Colorado Adventure zag ik al dat Chiapas droog stond. En ik had me juist verheugd op een ritje met deze in 2014 geopende top wildwaterbaan. Vooral de laatste afdaling onder de brug door gevolgd door de camelback vind ik zeer geslaagd.

Ook altijd leuk is een bezoek aan Mystery Castle. Het begint met een zogenaamde “Walk Through” waarbij acteurs je proberen te laten schrikken. Ook hier liep ik met lopende camera waarbij ik geen boze acteurs achter me aan kreeg 😉

Aan het eind van de spooktocht mag je plaats nemen in een gondel. De beugel gaat toe en het wordt donker. “Nur Mut schwächt das Böse seid Stark, wenn ihr ihm begegnet, dort oben, im Turm von Mystery Castle!” klinkt het dreigend.

Vervolgens schiet de “professor” je 65 meter omhoog de toren in. Nadat hij je even boven heeft laten hangen dein je nog een paar keer op en neer, om uiteindelijk een vrije val te maken.

Later op de dag heb ik nogmaals een rit met de Hollywood Tour gemaakt. De operator keek wel wat chagrijnig naar me maar zei verder niets.

Het oude Phantasialand

Als nostalgicus zoek ik in pretparken vaak naar plaatsen met herinneringen aan de tijd dat ik daar als kind rondliep. Helaas moet ik zeggen dat die er eigenlijk niet meer zijn in Phantasialand. In feite is het een nieuw pretpark op de plek van het oude.

Alleen de straat van Alt Berlin is nog herkenbaar en China Town. Doch in laatstgenoemde staat al heel lang geen Tanagra Theater meer. De enige attractie uit mijn jeugd die is overgebleven is de Geister Rikscha.

Helaas is deze darkride lang zo mooi niet meer als vroeger. Zo verdween jaren geleden al de beroemde scene met de “HAA HUHAA geest”. In deze hilarische scene zat een riksja vast in de sneeuw. Nog altijd heb ik de neiging op deze plek HAA HUHAA te roepen.

En zo zijn er meer scènes uit de Geister Rikscha vervangen door niet al te mooi afgewerkte scènes. Dit zijn allemaal aanwijzingen dat men deze op termijn zal gaan slopen. En daarmee zal dan tevens het laatste stukje Phantasialand uit mijn jeugd zijn verdwenen. Zie ook het artikel “Waar ontstaat het volgende bouwproject in Phantasialand?“.

Oh het huidige Phantasialand met Klugheim en Chiapas is prachtig hoor. Maar de herinneringen aan vroeger zijn vrijwel allemaal verdwenen. Het oude Phantasialand van Richard Schmit en Gotlieb Löffelhardt, das war einmal…

Heb jij al zin om naar Phantasialand te gaan? Klik NU hier voor Goedkope Tickets >>