Donderdag 4 augustus 2016 bezocht ik pretpark Fort Fun. Dit eenvoudige doch leuke pretpark in het Duitse Hochsauerland bezocht ik voor het eerst toen ik 21 was. Ik was toen nog niet zo heel lang in het bezit van mijn rijbewijs en het was mijn eerste rit in het buitenland.
Als liefhebber van het wilde westen en alles dat rijdt was ik helemaal weg van de oude Amerikaanse stoomlocomotief die daar nog steeds rijdt. Daarom kom ik nog graag weer eens terug in Fort Fun.
Fort Fun 2016
Na een kort rit, mijn hotel voor die nacht was op slechts een kwartiertje rijden van Fort Fun, arriveer ik tegen 10 uur bij het pretpark. De kassa ging even voor tienen open en na een kaartje te hebben gekocht kon ik vrijwel direct het park in.
Het had de afgelopen twee dagen behoorlijk geregend doch vandaag was het fris maar droog. Als eerste borg ik alles wat ik kon verliezen op in een kluisje. Ik wilde namelijk een ritje maken met de Wild Eagle, een soort deltavlieger aan een kabel.
Aangekomen bij de Wild Eagle wachtten twee onaangename verassingen op mij. Ten eerste was hij gesloten en ten tweede stond er dat je er een Euro voor moest betalen. Niet dat ik dat er niet voor over had maar mijn portemonnee had ik zojuist opgeborgen in het kluisje. De operator vertelde dat er technische problemen waren en het nog even ging duren voor hij open ging.
In 2010 was ik hier ook en had toen al een ritje willen maken. Doch er stond toen al een flinke wachtrij en gezien de lage capaciteit van deze attractie was de wachttijd mij toen veel te lang. Ik nam mij voor de volgende keer meteen naar de Wild Eagle te gaan. En nu was hij dus gesloten…
De Trapper Slider
Dan maar eerst een ritje met de Trapper Slider maken. Ook een attractie waar je vanwege de snel oplopende wachttijd vroeg bij moet zijn. De trapper slider is een zogenaamde Alpine Coaster. Deze verving in 2005 de rodelbaan die vanwege enkele ongelukken was gesloten.
Voor mij was een Nederlands gezin waarvan de kinderen voor de vader wilden rijden. “Maar wel een beetje gas geven dan want ik heb geen zin om naar beneden te sukkelen” zei hij. Daar kon ik mij helemaal in vinden want ik vind het ook erg vervelend als ik op trage rijders stuit. Hetzelfde probleem had je ook altijd met de rodelbaan die hier vroeger was.
Boven aangekomen stond de vader van het gezin stil. Hij wilde maximale afstand tot zijn kinderen creëren om voluit naar beneden te kunnen gaan. Toen ik bijna bij hem was drukte hij het hendel naar voren en vertrok. Ik besloot hetzelfde te toen en bleef staan tot de volgende vlak bij me was. Dat was een Duits jongetje die ik al meteen hoorde mopperen toen hij me zag stilstaan.
“Vol gas” ging het vervolgens naar beneden. De wagentjes zitten aan een rail vast dus in principe zou je niet moeten kunnen ontsporen. Het is meer de pijngrens die de snelheid limiteert bij het nemen van de gemene korte heuveltjes.
Voor de meesten is echter een psychologische grens, de angst voor G-krachten, de reden dat ze langzaam naar beneden gaan. Gelukkig had ik een snelle rijder voor me en werd ik niet gehinderd. Pas vlak voor het station zag ik de familie weer. En het mopperende jongetje kwam pas lang nadat ik was uitgestapt aan.
De Wild Eagle
Terug van de Trapper Slide zag ik dat de Wild Eagle inmiddels open was gegaan en ik haastte me naar de kluisjes om een Euro te halen. Er stonden inmiddels al wat mensen te wachtten waar ik netjes achteraan sloot.
Ik had geluk want na zo’n 5 minuten vroeg de operator of er ook iemand alleen was. Dat was ik en dus mocht ik voor gaan. Ik mocht samen met een Duits gezin waarvan de moeder en twee kinderen in de Wild Eagle gingen. De vader, die blijkbaar niet durfde, maakte foto’s en bijdehante opmerkingen.
Eerst moesten we ons in een “hangpak” hijsen. De operator controleerde of we alle riemen goed hadden aangesnoerd, waarbij de vrouw vroeg of er weleens iemand uit was gevallen. Dit was nog nooit gebeurd stelde de operator haar gerust.
Nadat onze voorgangers waren uitgestapt waren wij aan de beurt. Er kunnen vier personen tegelijk onder, en gezien deze lage capaciteit willen ze elke “vlucht” vol hebben. We moesten voor een stang gaan staan waar een andere operator ons één voor één aan vast koppelde. Er was nu geen weg meer terug…
Vervolgens moesten we even gaan hangen zodat hij kon zien dat we allemaal goed vast zaten. Daarna moesten we de beugel voor ons vastpakken en de voeten acher een andere beugel haken. We hingen nu in een schuine positie, met het gezicht naar beneden, onder de deltavlieger.
De vlucht met de Wild Eagle
We vertrokken achterwaarts richting de top van een berg. Ik zag dat onder ons nog een klein vangnet zat. Dat is veel te klein om iemand op te vangen, was mijn eerste gedachte. Er verder over nadenkend realiseerde ik mij dat de beugels waarin je je voeten moest haken er bij een val waarschijnlijk voor zouden zorgen dat je net op dit vangnet zou terechtkomen. Maar dit wil ik liever niet uitproberen.
De afstand tot de grond werd alsmaar groter, vooral toen we boven het middengedeelte van de vallei hingen. Naarmate de berg dichterbij kwam deed het wat meer aan een kabelbaan denken. Eentje die achteruit ging en waar je in een behoorlijk ongemakkelijke positie onder hangt.
Eenmaal boven duurde het niet lang tot we werden “losgelaten”. Eerlijk gezegd vond ik de snelheid wel wat tegenvallen en werden we naar mijn smaak veel te vroeg afgeremd. Dat remmen was eigenlijk nog het ongemakkelijkste deel van de vlucht, doordat we half naar beneden hangend sterk naar voren werden gedrukt.
Niet lang daarna stonden we weer in het station en mocht het zware “hangpak” uit. Hoewel de snelheid wel wat hoger had gemogen vond ik dit een bijzondere ervaring in een attractie die je niet in elk pretpark tegenkomt.
Teruglopend zag ik dat de rij inmiddels al flink was aangegroeid. Ik ben er die dag niet meer in geweest maar bij een volgend bezoek aan Fort Fun ga ik dit zeker weer doen. Helemaal aan het begin uiteraard.
De brug van de Santa Fé Express
Ik was het punt al enkele malen voorbijgekomen. De plek waar vroeger de houten spoorbrug van de Santa Fé Express was. De pijlers staan er nog steeds maar de brug is al acht jaar weg. Doordat deze in een slechte staat was is deze in 2008 afgebroken. Sindsdien moet de Santa Fé Express na elke ronde een ronde volledig achteruit rijden om de volgende ronde weer vooruit te kunnen rijden.
Voor wie de situatie niet kent. Het traject van de Santa Fé Express bestaat uit een enkel spoor dat in beide richtingen wordt bereden. Oorspronkelijk zat aan weerszijden een keerlus. Eén waar het enige station aan ligt, en één om het decor van de Wild West Show heen. Doordat de brug werd afgebroken is de keerlus bij het station niet meer in tact en is dit een doodlopend gedeelte geworden.
Noch immer kein neue Brücke
Om 13:00 zou de eerste Wild West Show worden gehouden. Vanwege het telkens achteruit moeten rijden wordt de Santa Fé Express alleen nog maar ingezet voor de show. Voorheen reed hij tussendoor ook nog rondjes.
Om 12 uur werd de trein achteruit het station ingereden en net als bij mijn vorige bezoek in 2010, zie artikel “Santa Fé Express Fort Fun“, besloot ik een praatje te maken met de Lockführer, oftewel de machinist.
Nog steeds geen nieuwe brug, zei ik in het Duits tegen hem. Hij antwoordde dat hij zo langzamerhand de hoop dat die er ooit kwam had opgegeven. De directie zei geen geld te hebben voor een brug en vond dit eigenlijk ook niet nodig voor die drie shows per dag.
Ik zei dat ik me dit voor een deel kon voorstellen omdat je met een brug geen nieuwe bezoekers trekt en met een nieuwe attractie wel. Hierop zei hij dat gezien het feit dat elke rit nu dubbel zoveel brandstof kostte een brug zo terugverdiend zou zijn.
Wanneer bij een nieuwe brug de ritten beperkt blijven tot de Wild West Show is dat natuurlijk zo. Maar ik, en waarschijnlijk de meeste bezoekers, verwachtten dan ook weer meer treinritten. We waren het er in elk geval over eens dat het een rare situatie is en dat juist die passage over de brug zo typerend was voor Fort Fun.
Goldrausch am Yukon Creek
Om 1 uur ’s middags is het zover, de eerste Wild West Show, “Goldrausch am Yukon Creek“, van die dag begint. Ik was van plan deze show in zijn geheel te filmen, inclusief de treinrit. Er was echter wel een probleem, de pre-show vindt plaats bij het station aan de linkerkant van de trein. Terwijl de hoofdshow, in Yukon Creek, zich aan de rechterzijde van de trein afspeelt.
Ik besloot om het in twee gedeeltes te filmen. Eénmaal aan de linkerkant en éénmaal aan de rechterkant. Van beide opnames zou ik dan een montage maken. Zo bedacht, zo gedaan. De show van 13:00 zat ik links in de treinwagon en filmde de pre-show en de treinrit naar Yukon Creek.
Goldrausch am Yukon Creek is een leuke show waarbij Sheriff Fuzzy weer helemaal in zijn element is. De vorige keer, in 2010, was er een andere show zonder Sheriff Fuzzy. In deze show werd een filmset nagespeeld en deze kon bij lange na niet tippen aan de Wild West Shows met Sheriff Fuzzy.
Een Duitse Western
Wel vond ik de show erg Duits voor een verhaal dat zich afspeelt in Amerika. Zo kwamen enkele grappen voorbij die refereerden aan Duitse TV programma’s en reclames “Ich hab die längste Praline der Welt”.
Ik heb in Amerika verschillende Wild West Shows gezien. Ook deze waren doorspekt met humor maar bevatten ook enkele serieuze en educatieve verwijzingen naar het oude Wilde Westen. Het verschil is natuurlijk dat het Wilde Westen voor een Amerikaan een deel van hun geschiedenis is. En alleen al door de taal komt een Amerikaanse show veel authentieker over.
Ook al zegt Fuzzy op de terugweg: “Ja so war das damals im Wilder Westen, genau so!” had deze show weinig met het Wilde Westen van doen. Uiteraard gaat het daar ook niet om, het is puur om het publiek te vermaken. En vermakelijk was het zeker.
De grappen en grollen van Sheriff Fuzzy
Voor de tweede show om 15:00 ga ik ruim op tijd in de trein zitten om mij van een plekje aan de rechterkant te verzekeren. Nu had ik tijdens de eerste show al gezien dat de acteurs als grap aan het eind emmers water richting publiek gooien.
Hoewel er maar een bodempje water in de emmers zit kan degene die vol wordt geraakt behoorlijk nat worden. Toen het zover was liep Sheriff Fuzzy recht op mij af met zijn emmer water. Ik hoopte maar dat hij niet zo gek zou zijn vol op iemand met een camera te mikken. Gelukkig gooide hij het water precies bij me lang en kreeg de rij achter mij de volle laag.
Toen we weer het station inreden stapte Sheriff Fuzzy uit en hield naast de nog rijdende trein zijn slotpleidooi waarin hij het publiek bedankte. Terwijl hij dat deed zag ik hem uit zijn ooghoeken al naar de camera kijken en ik wist dat hij iets voor de camera zou gaan doen…
“Wir wünschen Ihnen noch eine Schöne Tag hier bei uns im Fort Fun…” en toen bewoog hij zijn gezicht tot pal voor de camera en sprak het laatste woord van zijn rede uit “…Abenteuerland”.
Speedsnake
Hoewel Fort Fun voor mij hoofdzakelijk de oude stoomlocomotief Santa Fé Express is heb ik natuurlijk ook de rest van het park bekeken. Eén van mijn overige favorieten is de Speedsnake, voorheen Wirbelwind.
Eigenlijk geef ik de voorkeur aan de oude naam omdat dit Duits is voor Wervelwind, de naam van net zo’n achtbaan die ooit in Bobbejaanland stond en waarmee ik in 1982 voor het eerst over de kop ging. Zie mijn artikel “Wervelwind achtbaan Bobbejaanland“.
De Wirbelwind is een Vekoma kurkentrekkerachtbaan die twee keer over de kop gaat. Hij kwam, net als de Wervelwind in Bobbejaanland, in 1982 in het park.
Helaas verhuisde de Wervelwind naar het pretpark Bosque Magico in Mexico. Daardoor is Fort Fun de dichtstbijzijnde mogelijkheid geworden om mijn eerste twee inversies nog eens over te doen.
Marienkäferbahn
Helemaal beneden in Fort Fun staat de Marienkäferbahn. Dit is een kinderachtbaan met een treintje in de vorm van lieveheersbeestjes. Eigenlijk ga ik niet meer in dit soort achtbaantjes, maar omdat er vroeger precies zo een in Slagharen stond besloot ik uit jeugdsentiment hier een ritje mee te maken.
De Marienkäferbahn werd gebouwd door de firma Zierer en staat sinds 1986 in Fort Fun. Het model is echter al veel ouder en stamt uit de jaren 70 (NB: Slagharen had in 1976 al zo’n achtbaan). Van dit type zijn er heel veel verkocht en je komt ze dan ook nog regelmatig tegen, met name in de kleinere pretparken.
Rocky Mountain Rallye
Toen ik in 1989 voor het eerst in Fort Fun kwam stond de Marienkäferbahn op het laagste punt van het park. Dit werd begrenst door een houten schutting waarop stond aangekondigd dat het volgende jaar daarachter een nieuwe wildwaterbaan, van het type rapid river, zou openen.
Doch het volgende jaar geen nieuwe wildwaterbaan. Ook de aankondiging op de schutting was verdwenen. Pas in 1992 opende hier een nieuwe attractie, geen rapid river maar een baan met klassieke auto’s voor kinderen genaamd Beverly Hills Drive.
De beloofde rapid river kwam drie jaar later op een andere plek waarvoor een deel van het parkeerterrein werd opgeofferd. In 2013 werd de Beverly Hills Drive omgethematiseerd en werd de naam veranderd in Rocky Mountain Rallye.
Mijn conclusie over Fort Fun
Na een leuke dag in Fort Fun Abenteuerland is het weer tijd om te vertrekken. Mijn volgende hotel, alwaar ik de laatste nacht van mijn vakantie zou doorbrengen, bevind zich in Dortmund op een klein uurtje rijden van Fort Fun.
Fort Fun Abenteurland is een eenvoudig doch leuk pretpark gelegen in een prachtig landschap. Nee het is niet te vergelijken met Phantasialand of Europa Park. Voor thematisering, afgezien van het cowboydorp Fort Fun City, en spectaculaire achtbanen moet je hier niet zijn.
Fort Fun is vooral een sfeervol park waar je je voor relatief weinig geld een dag prima kunt vermaken. Hoogtepunt voor mij persoonlijk is een rit met de Santa Fé Express. Bovendien heb ik ook aan de omgeving leuke herinneringen. Hier bracht ik in 1989 namelijk als 21-jaringe mijn eerste autovakantie door.
“Komm etwas erleben, komm nach Fort Fun”