Wie nu langs de bosrijke rand van Norg rijdt, heeft waarschijnlijk geen idee dat hier ooit een levendig familiepark te vinden was. Het terrein ligt er verlaten bij, langzaam overgenomen door de natuur. Maar ooit was hier pretpark De Vluchtheuvel – een plek vol kinderpret, waterglijbanen en zomerse herinneringen. In dit artikel neem ik je mee naar wat er wás, wat er nog ís en wat er had kunnen zijn.
Het ontstaan van pretpark De Vluchtheuvel
Pretpark De Vluchtheuvel begon bescheiden, ergens in de jaren ’60, als een kinderdierentuin met enkele exotische dieren. Het park groeide mee met de tijd: er kwamen speeltuinen, attracties en een zwembad. De sfeer was gemoedelijk, het publiek regionaal. Geen groot commercieel park, maar juist dat maakte het zo charmant.
In de jaren ’80 kwamen er asfaltpaden, een parkeerterrein en nieuwe attracties bij. Ook verscheen er een mascotte: Norgie de eekhoorn, die bij veel kinderen een glimlach op het gezicht bracht. Het park kende goede zomers, maar de seizoensgebonden opzet maakte het bedrijf kwetsbaar.
Hoogtepunten: onderwaterwereld en waterpret
Het paradepaardje van het park was zonder twijfel de “Onderwaterwereld” – een binnenattractie met een duistere, mysterieuze sfeer, vergelijkbaar met het bekende Onderwaterland in Slagharen. Daarnaast bood het park een zwembad, een glijbaan en diverse speeltoestellen. De Vluchtheuvel groeide uit tot een volwaardig familiepretpark, geliefd bij gezinnen uit de regio.
Toch ging het financieel steeds moeizamer. Ondanks de uitbreidingen en vernieuwingen bleek het lastig om voldoende bezoekers te trekken buiten het hoogseizoen.
Het einde van pretpark De Vluchtheuvel
Rond de eeuwwisseling kwam het park in handen van een nieuwe eigenaar uit de kermiswereld. In 2006 ging het definitief dicht. In 2007 nam ondernemer Henny van der Most het terrein over, met plannen voor herontwikkeling. Een kunstenaarsdorp was één van de ideeën, maar kwam nooit van de grond.
Wel werden vrijwel alle attracties verwijderd. Alleen de Onderwaterwereld bleef toen nog even staan. En toen werd het stil.
Krakers, brand en verval
In 2008 werd verlaten pretpark De Vluchtheuvel gekraakt. De nieuwe bewoners zagen het terrein als vrijplaats voor alternatieve cultuur. Een paar jaar lang was het terrein bewoond, tot in 2010 een brand uitbrak die het oude restaurantgebouw volledig verwoestte. Mogelijk was een defecte kachel de oorzaak. Er werd gesproken over asbest, over veiligheid, over toezicht – maar de glorie van De Vluchtheuvel was definitief verleden tijd.
Wat volgde was een periode van leegstand, overwoekering en structureel verval. De resten van het park verdwenen langzaam onder het gras en tussen de bomen.
Wat is er nog te zien?
In 2025 bezocht ik de verlaten locatie, waar ooit pretpark De Vluchtheuvel was, voor een urban exploring-video. De oude ingang is nog te herkennen, net als het verroeste draaihek en de betonnen fundamenten van gebouwen die ooit vol leven zaten. In het hoge gras zie je hier en daar nog een stuk buis, een ingestorte muur of zelfs een verdwaalde knuffel.
Ook zijn er nog restanten van het zwembad te vinden – al zou je er tegenwoordig liever niet meer in duiken. Op sommige plekken is de grond drassig en zijn diepe gaten in het terrein zichtbaar. Een stok in zo’n gat waarschuwt de bezoeker. Het is een bizarre mix van herinnering en vergetelheid.
De toekomst van het terrein
Er zijn plannen voor een woonzorgcomplex op het terrein van pretpark De Vluchtheuvel. Bouwvergunningen zijn verleend, bestemmingsplannen aangepast – maar een definitieve herontwikkeling laat op zich wachten. Zolang dat zo blijft, ligt het terrein er verlaten bij. Een plek tussen verleden en toekomst, stil en spookachtig.
Voor urbex-liefhebbers en nostalgici blijft het een fascinerende locatie. Het is niet zomaar een stuk grond, maar een tastbare herinnering aan een tijd waarin pretparken nog kleinschalig, eigenzinnig en regionaal waren.
Pretpark De Vluchtheuvel in herinnering
Of je er nu ooit bent geweest, of er alleen over hebt gehoord – pretpark De Vluchtheuvel roept een gevoel van nostalgie op. Misschien denk je aan een kinderdagje uit, het geluid van gillende kinderen op een glijbaan, de geur van gras en chloor, of de warmte van een zomerse middag.
Vandaag is het een plek van stilte. Maar wie goed kijkt, ziet nog steeds de contouren van wat ooit een geliefd pretpark was. En misschien, heel misschien, keert het leven er ooit nog terug.