Wervelwind Achtbaan Bobbejaanland

Het was in de zomervakantie van 1982 toen we vanuit ons vakantieverblijf in zuid Limburg een dagje naar Bobbejaanland gingen. Dit park kon ik toen alleen maar van de reclame op TV. Ik had gezien dat ze er een paratower hadden, hetgeen me wel spectaculair leek, en een achtbaan die een hele mooie richtingswissel maakte. Die dag zou ik ook mijn allereerste ritje over de kop maken in de Wervelwind.

Voor het eerst in Bobbejaanland

Aangekomen bij het park zagen we de achtbanen al boven de bomen uitsteken, hetgeen mij met groot enthousiasme vervulde. Het bleek een drukke dag te zijn want het parkeerterrein bij de hoofdingang was al vol. We moesten naar het parkeerterrein bij de tweede ingang.

Eenmaal in het park was het eerste dat ik zag een paardenmolen met echte paarden. Even dacht ik in een heel primitief park te zijn aanbeland, doch dat kon toch niet zijn met die achtbanen die ik al had gezien en hetgeen ik in de reclamespot hat gezien. Gelukkig bleek dat mee te vallen en al gauw zag ik de eerste achtbaan, de Wervelwind.

Wervelwind

De Wervelwind was een Vekoma kurkentrekkerachtbaan die twee keer over de kop ging. Omdat het kurkentrekkers waren vermoedde ik dat dat minder erg zou zijn dan een rechte looping zoals bij de Looping Star in Slagharen. Daar had ik al vaak bij staan kijken doch durfde er nog niet in. Ook bij deze achtbaan aarzelde ik en ik besloot eerst maar verder te lopen…

Een eindje verder zag ik een wildwaterbaan omgeven door namaakrotsen, waar je ook nog eens onderdoor kon lopen. Ik was hier zo enthousiast over dat ik onmiddellijk aansloot in de rij. De Magic Water Slide heette deze waterbaan, welke er nog steeds is, en dit was dus mijn eerste attractie in Bobbejaanland.

Vervolgens maakte ik een ritje met de Astroliner X10 alvorens ik mij naar de monorail begaf. De monorail zat propvol en ik moest staan. Omdat ik hier niet zo’n zin in had ging ik nadat de monorail was vertrokken op het deurtje zitten lekker achterover naar buiten hangend.

Doch al gauw hoorde ik een fluitje en gebaarde de operator dat ik van de deurtjes af moest. Met tegenzin gaf ik hieraan gehoor en even later scheerde de monorail rakelings langs een aantal boomtakken.

Cowboy Town

Ik stapte uit bij het cowboydorp alwaar ik mijn ogen uitkeek. Ik was al helemaal gek van het wilde westen dus dit was prachtig voor mij. Midden in de straten stonden authentieke houten wagens opgesteld waar je op kon klimmen. Ook stonden hier en daar plastieken paarden. Het mooiste vond ik dat je ook in de gebouwen kon gaan.

Hoewel ik nog maar 14 was stond ik al snel in de saloon waar een aantal mannen aan de bar zich tegoed deden aan een Jupiler. Zelf bestelde ik maar een cola. Ik liep door en kwam in een zaaltje terecht alwaar een orkest bestaande uit animatronics cowboymuziek aan het spelen was. Onder het genot van mijn cola aanschouwde ik het. Vooral de pianist die aan het eind opstond en een houterige buiging maakte vond erg grappig.

Ik ging verder het cowboydorp verkennen en kwam langs allemaal huisjes waar je naar binnen kon kijken. Binnen stonden weer animatronics die scènes uit het dagelijks leven in de wild west tijd uitbeelden. Zo herinner ik mij een Chinees die stond te strijken en daarbij een flink gat in de kleding had gebrand. Ook was er een begrafenisondernemer die bezig was een klaarliggend lijk in een kist te stoppen.

Ik vond het allemaal prachtig, doch één ding stoorde me wel. In één van de huisjes waren radiografisch bestuurbare autootjes, en die waren er nog niet in de tijd van het wilde westen.

Waar is de achtbaan?

Eenmaal uitgekeken in het cowboydorp ging het verder met de Texas Train. Ik vond het fantastisch dit voor mij onbekende park te verkennen. De hele dag genoot ik van de attracties zoals de Parachute (De paratower die eigenlijk best mee viel), de Troika en alles wat ik eerder genoemd heb. Doch er was één ding dat ik niet kon vinden. Dat was de achtbaan uit de reclame die zo’n mooie richtingswissel maakte. Heel veel jaren later zou ik op internet ontdekken dat deze powered coaster aan het eind van seizoen 1981 was gesloten en verwijderd vanwege het hoge stroomverbruik.

Wel was er nog een Looping Star net als in Slagharen. Dat vond ik best een gek gezicht omdat ik dit type achtbaan zo met Slagharen associeerde. Doch vanwege de rechte looping dacht ik er niet over om hier in te gaan. Wel stond ik regelmatig bij de Wervelwind te kijken en overwoog om aan te sluiten, maar deed dat niet.

Voor het eerst over de kop!

Het was inmiddels al laat in de middag en het moment van vertrek kwam in zicht. Ik wist dat ik nu echt de knoop moest doorhakken of ik in de Wervelwind zou gaan of niet. Gearriveerd bij de achtbaan nam ik nu resoluut een besluit en sloot aan in de wachtrij. Het was als in een droom en bij elke keer dat de rij in beweging kwam nam de spanning toe.

Dan was eindelijk het grote moment daar. Ik stapte in het wagentje en trok de schouderbeugel naar beneden. Klik was het, en hij zat vast. Er was nu geen weg meer terug. Langzaam bewoog het treintje het station uit en kroop via de kettinglift omhoog. Boven maakte hij een kleine afdaling, een bocht en dook naar beneden.

Vanaf dat moment maakte ik niet meer alles bewust mee. Ik herinner me nog dat hij voor het eerst over de kop ging. Toen ik er naar stond te kijken meende ik drie inversies te hebben herkend. Doch toen hij na twee inversies alweer in de remmen schoot was ik enigszins opgelucht. Wat vooral overheerste was de euforie dat ik mijn over-de-kop debuut had gemaakt.

Vol adrenaline uit de Wervelwind

Nog vol adrenaline rende ik naar de uitgang alwaar mijn moeder en zus al stonden te wachtten. Enthousiast vertelde ik wat ik had gedaan. Vervolgens kreeg ik een plastictas met snoep. De snoepjes heb ik op de terugweg opgegeten, maar de plastictas met daarop het logo van Bobbejaanland afgebeeld heb ik nog steeds. Daarin bewaar ik mijn Bobbejaanland souvenirs.

Eén van die souvenirs is een krantje, de Bobbejaanland Gazette, dat ik die dag had meegenomen. Die avond ging ik er in lezen en las dat Bobbejaanland was opgericht door een zanger waar ik nog nooit van had gehoord. Zijn naam was Bobbejaan Schoepen. Toen ik er een jaar later weer was wist ik inmiddels wel wie Bobbejaan Schoepen was en in het restaurant vlakbij de hoofdingang kreeg ik een handtekening van hem.

De Wervelwind verhuist naar Mexico

De achtbaan waarin ik mijn over-de-kop debuut had gemaakt zou tot mijn spijt eind 1999 worden afgebroken. Daarna is hij verkocht aan het Mexicaanse pretpark Bosque Mágico, hetgeen Spaans is voor Magisch Bos. In 2001 opende hij daar onder de naam Tornado.

Ik was altijd nog eens van plan om naar Mexico te gaan en weer een ritje in mijn allereerste achtbaan over de kop te maken. Maar helaas, Bosque Mágico sloot aan het einde van seizoen 2022 voorgoed de poorten. De attracties werden ontmanteld en wachtten nu op een nieuwe eigenaar. Het is dus afwachten waar de Wervelwind weer opduikt.